I express myself through art | Super kreatywny blog

Nie wiem, czy kojarzycie bloga Babki Zielnej, który co prawda już nie istnieje, ale kiedyś dostarczał mi wiele radości i inspiracji. Jedną z takich inspiracji, z której skorzystałam, jest mydło ze spiruliną. Poniżej wklejam skriny z inspiracją:

-olejek eteryczny, np. z drzewa herbacianego (opcjonalnie)

Zaczęłam od starcia mydła na tarce. Następnie dodałam do mydlanych wiórek gorącej wody - nie za dużo i nie za mało, chodziło mi o to, żeby mydło się rozpuściło (tutaj jest wpis o robieniu zwykłych mydełek, razem ze zdjęciami, gdyby ktoś potrzebował). Ponoć kąpiel wodna jest lepsza, mi się nigdy nie udało idealnie tak rozpuścić mydełka. 

Mydło rozpuściłam, pomieszałam i dodałam spirulinę. Nie pamiętam dokładnie, ile - mniej więcej była to łyżka lub półtorej łyżki. I zmieszałam masę ponownie. Ja nie dodawałam olejków eterycznych, ale można to zrobić i dodać dosłownie kilka kropli np. olejku z drzewa herbacianego lub (jak zasugerowała Babka Zielna) miętowego. Jeśli dodajecie olejek, to trzeba znowu pomieszać (byle mieszadłem niemetalowym).

Następny krok to umieszczenie mydlanej masy w foremkach. Ja użyłam takiej, kupiłam ją chyba na Aliexpress. Można użyć oczywiście innej :) Gotowe! Teraz tylko poczekać, aż mydełko się utwardzi :) Najlepiej włożyć mydełka do lodówki na kilka dni.

Spirulina to super sprawa, jest bardzo bogata w składniki odżywcze. Można ją stosować jako suplement diety, a także zewnętrznie do skóry i włosów. Nie tylko likwiduje trądzik oraz przebarwienia i pryszcze, ale odżywia skórę i poprawia jej koloryt. Wspomaga także walkę z cellulitem, nadaje się również do włosów. I tak można jeszcze pisać i pisać o właściwościach spiruliny. Jakby nie patrzeć - zielone dobro :)

Zostało mi jeszcze tylko jedno mydło ze spiruliną, ale zamierzam zrobić kolejne :)

W Centrum Spotkania Kultur jakiś czas temu pojawiło się wielkie płótno. Jest to "nasz eksodus" autorstwa trzech artystów: Sebastiana Kubicy, Tomasza Tobolewskiego i Łukasza Klisia. Praca ta powstała w trakcie lockdownu, kiedy to wyżej wymienieni artyści poczuli potrzebę tworzenia. 

„Jest to eksperyment polegający na połączeniu różnych doświadczeń, koncepcji kształtowania komunikatów wizualnych, komponowania i traktowania materii malarskiej. Przede wszystkim jednak jest to nieco oniryczna opowieść o procesie poszukiwania kierunków podróży, powracania do podróży minionych, kontemplacji pejzażu za oknem pociągu i nawet pakowaniu bagaży.”

Łukasz Kliś (źródło cytatu)

Wystawę "nasz eksodus" można oglądać w Cichych Kątach.

Czasem wrzucam tutaj posty (jak to się mawia) "dla beki" czy też "dla jaj", bo jednak w życiu nie wszystko się udaje. Zwłaszcza, jak człowiek zajmuje się robótkami czy ogólnie DIY, to już w ogóle może coś nie wyjść. Mnie takie (ładnie mówiąc) nieudane rzeczy się zdarzają, ale nie wszystko pokazuję, bo wiadomo, trzeba mieć jeszcze czas na życie. A nie tylko focić swoje nieudane wytwory i je rozpamiętywać. No cóż, ja ciągle coś przerabiam i tworzę, no tak to już jest, że czasem wyjdzie, czasem nie wyjdzie ;) 

Naszło mnie jakiś czas temu ochotę wydłubać sobie kapelusik na głowę. Jeden już zrobiłam, tyle że to był taki chunky kapelusz. A potem chciałam mieć taki, jak to się mówi niepoprawnie, z "babcinych kwadratów", ale takich kwiatkowych. Znalazłam wzór w necie, bo internet już zaraz chyba pęknie od inspiracji i wzorów. Pełno tego jest, są wzory i tutoriale, nie ma problemu, by coś zdziałać. No to zaczęłam dłubać. 

Niestety, ale w trakcie robótki wyszło na to, że jednak kapelusika nie będzie. Nie, to nie. Nie ma co się obrażać. Żeby już nic nie pruć (bo mi się nie chciało), to pomyślałam, że skoro nie będzie kapelutka, to ja sobie zrobię czapkę. Mam przecież milion robionych przeze mnie czapek, to dojdzie już tylko jedna do kolekcji. Z założenia kapelusik miał być w szalonych kolorach, może trochę psychodeliczny, może oczojebny (różne są gusta, wiadomo), to kontynuowałam projekt. I zrobiłam czapkę. Wygląda tak:

Nie wszystko w życiu wychodzi, ale nie ma się co łamać ;)

Dzisiaj w cyklu inspiracji na blogu pragnę pokazać Wam wystawę Alicji Kupiec, której to prace można oglądać na parterze Centrum Spotkania Kultur. Tym razem są to rzeźby ceramiczne.

Alicja Kupiec to artystka urodzona w Lublinie, ukończyła Wydział Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Od roku 2004 prowadzi pracownię ceramiki na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie. 

A tak artystka mówi o swoich pracach:

Interesuje mnie przedmiot. Nie w znaczeniu projektu czy kształtu, tylko istoty, idei, semantyki. Obiekt określony kategoriami funkcjonalności, przecież tak niejednoznacznymi, mieści w sobie całą głębię pojęć. Ceramika, glina, organiczna materia pozwala w procesie powstawania na swobodę tworzenia kształtu, który poprzez działanie ognia staje się nieodwracalny i ostateczny. Akcentuję znaczenie śladu, który jest znakiem obecności. Ale też tego co znika i staje się jej brakiem.

Notka o artystce i źródło cytatu

Białe Stemple, 2012

Porcelana techniczna, glina szamotowa, szkliwo krakle, temperatura wypiekania 1230°C

Glina szamotowa, szkliwo krakle, temperatura wypiekania 1230°C

Figura biała, 2017

Poidła, 2021

Glina szamotowa, szkliwo krakle, temperatura wypiekania 1230°C

Kariatydy, 2020

Glina szamotowa, glina kamionkowa, szkliwo krakle, temperatura wypiekania 1230°C

Ciało białe, 2015

Glina porcelanowa, glina szamotowa, szkliwo krakle, temperatura wypiekania 1230°C